Նուրբ հովի պես լարերով՝Սուրբ ծովի պես պարելով,Սերըդ սրտում պահեցիր,Սրտիս խորքում գահեցիր։ Աշունն եկավ ծառին, սարին հևելով՝Անձրև թելեր փոշի-փոշի թևելով․Պտուկը ճոխ՝ առին տարինՏաերևները կանաչ-ճանաչ պեղելով:

Եվ ա՛յս գիշեր, իմ երազում, քեզ հետ մետկեղ պարեցինք,Սեր-ոգիներ սուրբ սեղանում մեղրամոմեր շարեցին։Ոսկի-արծաթ ամպի ծալեն նուրբ ու բարակ քող ճարեցինք,Ինծի-քեզի կարմիր-կանաչ սիրո շապիկ կարեցին։

Դու ինչե՜ր ես տեսնում, ինչե՜ր, ո՜վ դիտակ,Որ մեր աչքին՝ աներևույթ, անգիտակ․Երկնի օրը քեզանով ենք կատարում,Երկրի խորը քեզանով ենք պատառում։ Դարձի՜ր, դարձի՜ր, ո՜վ իմ դիտակ լուսածին՝Կյանքի, ջանքի, հուսո հնար ճարելով,Զարթի՜ր, զարթի՜ր, ո՛վ իմ գիտակ հուսածին՝Մտքի, հոգու սիրո քնար լարելով։ Ելավ շինական՝ ցանեց առավ Բուռը լի ցորեն. Անցավ դաշտեն ու ձորեն,Բարձավ տասը լիր ցորեն։ Ելավ տերև՝ երև-երե կանաչ ծովանի, Տարփուն-տարփուն կապույտ հովանի.Ժպիտ քողով սրտիկ հովին ծռած,Ծպիտ դողով սրիկ քովին դրած։ Երկիրը եռում է՝ կողիկը գոցելով՝ ծաղիկ-ծաղիկ,Առվակը սիրում է՝ հովիկը խոցելով մաղիկ-մաղիկ․Վարդիկը ջեռում է շողիկը բոցերով՝ լռիկ-լռիկ,Հովիկը ծիրում է՝ լողիկը ծոցերով՝ ջրիկ-ջրիկ։

Սևուկ ամպեր վար եկանՕրան, օրան,Սարի վրա շար եկան։Ծագեց առավոտՊաղեց, սառավ օդ։ Գոռաց երկինք, բուք արավ,Հևաց, հևաց.Ծերուկ երկիր սուգ արավ։Ճաքեց հեռուն ամպ,Երկիր դողաց-բա՛մբ։ Բողբոջ արև շող կապեց,Դողաց, սողաց,Արյուն-ամպից քող կապեց։Վառեց լեռան լանջ,Լեռան ցավատանջ։ Տեղաց անձրև մաղ տալով,Մարմանդ-մարմանդ,Հոգնած տերև շաղ տալով։

Երկնի կայծեր բյուրափառ՝ Հրո հովեն ցիրուցան, Գիշեր-երկիր հյուրաբար՝ Լուսո ծովեն կաթեցան՝ Աչքին սոսուն, Մտքին խոսուն։

Ա՜յ, վա՛ռ աչեր. Այն ի՞նչ ամպ էր Սարի գագաթին, Ճերմակ-ճակատին Արծաթ աչեր տալով՝ Ցիր արավ։ Ճերմակ-ճակատին՝ Սարի փափագին, Դարի պապակին Շար մարգարիտ տեղաց, Շար մարգարիտ տեղաց, Լար մարգերդ բիլ արավ, Ուսուն-հրով վառ մարգերդ ծիլ արավ. Զառ մարգերդ ոսկի-մեղաց. Ոսկի-մեղաց լուսուն-ջրով Մկրտեցին քու մաճերդ։

Բարակ ուղին սողալով, Ոտի տակին դողալով, Ճամփի ծայրին բուսել է Կյանքի ծառը շողալով։ Ի՜նչ լայն սիրտ է, որ ունի Այս ճանապարհն Անհունի․․․ Մարդու, բույսի, գազանի Եվ թևավոր թռչունի։

Շառա՜չ, շառա՜չ․․․ Սարեն հեղե՛ղ փրթավ, Վազո՛ւմ է առաջ ու շեշտակի․ Հողեն ծառեր ծամելով, Հողեն քարեր քամելով, Գետը լցավ ու գալարեց, Սիրտը խցավ ու պալարեց․ Ցելա՜վ, ցելա՜վ․․․ Ամպեն արե՛վն ելավ, Նազում է կանաչ ու հեշտակի․ Սարի խոցին ժպտելով, Ծառի ծոցին ծպտելով, Պաղաղ գետին ջե՜ր բերելու, Խավար սրտին սե՜ր մերելու։

Սիրո սերմը զատեցիր, Հրո ջերմը պատեցիր․ Հողին շունչդ փչելով՝ Հոգի կյանքդ կաթեցիր։ Եվ Արևդ լուսին մարմնես մաղեցավ, Եվ իմ հոգին Հոգուդ ցողով շաղեցավ, Իմ սրտիկի սերն ու բոցը, սիրո խոցը՝ Ամպերի մեջ, որպես կայծակ սահեցավ