Մեր դռանը խնկի ծառ,Գյո’ւլում ջան,Ձեր դռանը խընկի ծառ,Գյո’ւլում ջան,Խնկենին ա բերել բար,Գյո’ւլում ջան,Իմ խորոտիկ, պըզտիկ յար,Գյո’ւլում ջան: Մեր դռանը խնկի ծառ,Նախշուն բլբուլ վրեն թառ,Երթար ու գար, շորոր տար,Սիրուն յարին օրոր տար: Մեր դռանը խնկի ծառ,Մարջան բլբուլ վրեն թառ.Գնար ու գար շվին տար,Անուշ յարի թևին տար: Մեր դռանը խնկի ծառ,Մարջան բլբուլ վրեն թառ.Կարմիր խնձոր անել տար,Ալվան ծաղիկ տանել տար:
Ծիծեռնա’կ, ծիծեռնա’կ,Դու` գարնան սիրո’ւն թռչնակ,Դեպի ո՞ւր, ինձ ասա,Թռչում ես այդպես արագ: Ա՜խ թռի’ր, ծիծեռնակԾնած տեղս Աշտարակ,Անդ շինիր քո բույնըՀայրենի կտուրի տակ: Անդ հեռու ալևորՀայր ունիմ սգավոր,Որ միակ իր որդունՍպասում է օրերօր: Դե’հ, սիրո’ւն ծիծեռնակ,Հեռացի’ր, թռի’ր արագԴեպ հայոց երկիրը`Ծնած տեղս Աշտարակ:
Լե, լե, յամա՜ն,Մեր տուն, ձեր տուն դիմաց-դիմաց.Լե, լե, յամա՜ն,Հերի’ք անեմ աչքով իմաց,Յամա՜ն, յամա՜ն, յա՜ր: Լե, լե, յամա՜ն:Դու ելեր ես կայներ ես դուռ,Լե, լե, յամա՜ն,Ես քու սիրույց սավդալի ծուռ,Յամա՜ն, յամա՜ն, յա՜ր: Լե, լե, յամա՜ն,Արև դիպավ Մասիս սարին,Լե, լե, յամա՜ն,Կարոտ մնացի ես իմ յարին,Յամա՜ն, յամա՜ն, յար:
Հով արեք, սարեր ջան, հով արեք,Իմ դարդին դարման արեք։Սարերը հով չեն անում,Իմ դարդին դարման անում։ Ամպեր, ամպեր, մի քիչ զով արեք,Վարար անձրև թափեք, ծով արեք,Գեշ մարդու օր-արևըՍև հողի տակով արեք: Հով արեք, ամպեր ջան, հով արեք,Իմ դարդին դարման արեք։Ամպերը հով չեն անում,Իմ դարդին դարման անում։ Սարեր, ձորեր, դաշտեր ու ջրեր,Մարմանդ-մարմանդ վազող աղբյուրներ,Մի վեր կացեք, իմացեք,Տեսեք իմ սրտի ցավեր:
Կռունկ, ուստի՞ կուգաս, ծառա եմ ձայնիդ,Կռունկ, մեր աշխարհեն խապրիկ մի չունի՞ս.Մի՛ վազեր, երամիդ շուտով կհասնիս.Կռունկ, մեր աշխարհեն խապրիկ մը չունի՞ս։ Թողել եմ ու եկել մըլքերս ու այգիս,Քանի որ ա՜խ կանեմ, կու քաղվի հոգիս,Կռունկ, պահ մի կացի՛ր, ձայնիկդ ի հոգիս.Կռունկ, մեր աշխարհեն խապրիկ մը չունի՞ս։ Քեզ բան հարցնողին չես տանիր տալապ.Ձայնիկդ անուշ կուգա քան զջրի տոլապ,Կռունկ, Պաղտատ իջնուս կամ թե ի Հալապ,Կռունկ, մեր աշխարհեն խապրիկ մը չունի՞ս։ Սրտերնիս կամեցավ, ելանք, գնացինք,Այս սուտ աստնվորիս բաներն իմացանք,Աղուհացկեր մարդկանց կարոտ մնացինք,Կռունկ, մեր աշխարհեն խապրիկ մը չունի՞ս։ Աշունն է մոտեցեր, գնալու ես թետպիր,Երամ ես ժողվեր հազարներ ու բյուր,Ինձ պատասխան չտվիր, ելար, գնացիր,Կռունկ, մեր աշխարհեն գնա,
Ես սարէն կու գայի,Դուն դուռը բացիր.Ձեռդ ծոցդ տարար,Ա՜խ, արիր, լացիր: Վա’յ, վա’յ, վա’յ, վառւում եմ,Վա’յ, վա’յ, վա’յ, հալւում եմ,Հալւում, վառւում եմ: Ես մի պինդ պաղ էի,Դու մըրմուռ լացիր,Քո հրեղէն արցունքովԻնձ հալեցիր:Վա’յ, վա’յ, վա’յ… Ես մի չոր ծառ էի,Դու գարնան արև.Քո սիրով ծաղկեցավԻմ ճիւղն ու տերև:Վա’յ, վա’յ, վա’յ… Թէ ինձ չէիր առնի,Ինչու սիրեցիր.Մի բուռ կըրակ եղար,Սիրտըս էրեցիր:Վա’յ, վա’յ, վա’յ…
Գարուն ա, ձուն ա արել,Վա՛յ, լե, լե, վա՛յ, լե, լե,Վա՜յ, լե, լե, լե, լե. Իմ յարն ինձնից ա սառել։Ա՛խ, չորնա՛, վա՛խ, ա՛յ յար,Չար մարդու լեզուն։ Քամին փչում ա պաղ-պաղ,Լերդ ու թոքս անում ա դաղ։ Յա՜ր, ինձ բեմուրազ արիր,—Սերըդ ինձնե զատ արիր։
Նուրբ հովի պես լարերով՝Սուրբ ծովի պես պարելով,Սերըդ սրտում պահեցիր,Սրտիս խորքում գահեցիր։ Աշունն եկավ ծառին, սարին հևելով՝Անձրև թելեր փոշի-փոշի թևելով․Պտուկը ճոխ՝ առին տարինՏաերևները կանաչ-ճանաչ պեղելով:
Եվ ա՛յս գիշեր, իմ երազում, քեզ հետ մետկեղ պարեցինք,Սեր-ոգիներ սուրբ սեղանում մեղրամոմեր շարեցին։Ոսկի-արծաթ ամպի ծալեն նուրբ ու բարակ քող ճարեցինք,Ինծի-քեզի կարմիր-կանաչ սիրո շապիկ կարեցին։
Դու ինչե՜ր ես տեսնում, ինչե՜ր, ո՜վ դիտակ,Որ մեր աչքին՝ աներևույթ, անգիտակ․Երկնի օրը քեզանով ենք կատարում,Երկրի խորը քեզանով ենք պատառում։ Դարձի՜ր, դարձի՜ր, ո՜վ իմ դիտակ լուսածին՝Կյանքի, ջանքի, հուսո հնար ճարելով,Զարթի՜ր, զարթի՜ր, ո՛վ իմ գիտակ հուսածին՝Մտքի, հոգու սիրո քնար լարելով։ Ելավ շինական՝ ցանեց առավ Բուռը լի ցորեն. Անցավ դաշտեն ու ձորեն,Բարձավ տասը լիր ցորեն։ Ելավ տերև՝ երև-երե կանաչ ծովանի, Տարփուն-տարփուն կապույտ հովանի.Ժպիտ քողով սրտիկ հովին ծռած,Ծպիտ դողով սրիկ քովին դրած։ Երկիրը եռում է՝ կողիկը գոցելով՝ ծաղիկ-ծաղիկ,Առվակը սիրում է՝ հովիկը խոցելով մաղիկ-մաղիկ․Վարդիկը ջեռում է շողիկը բոցերով՝ լռիկ-լռիկ,Հովիկը ծիրում է՝ լողիկը ծոցերով՝ ջրիկ-ջրիկ։
